Zwarte schuur

Maris Coppoolse is een schilder die het goed doet, hij loopt tegen de 60. Hij is getrouwd met Fran, die uit een vorig huwelijk 2 kinderen heeft, die hij heeft helpen opvoeden. Ze zijn in goden doen, hebben een mooi huis in Amsterdam, Maris heeft ook, ergens anders, zijn atelier. Fran heeft een restaurant en een moestuin. Haar eerste man was fotograaf, en een womanizer, hij heeft zich doodgereden in Italië.
Het verhaal begint bij de opening van een overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk.
Er wordt een stuk over hem geschreven en daarin staat het verhaal van zijn jeugd. Op zijn 14e was hij een schuwe, verlegen jongen in een klein dorp in Zeeland. Hij ging om met Matty, een meisje dat hij al zijn hele leven kende. Op een dag wordt hij door 3 jongens in elkaar geslagen, hij is anders dan andere jongens dus hij wordt sowieso buitengesloten. Hij zit door die verandering meer dan door de pijn vol woede. De zaterdag na de mishandeling neemt Matty hem mee naar een schuur in het dorp, daar zegt ze iets minachtendst en hij geeft haar een duw, ze valt daardoor van de hooizolder naar beneden en is dood.
Dat verhaal staat dus voor iedereen te lezen in een krant.
Het huwelijk van Fran en Maris is behoorlijk op de klippen aan het lopen. Dat was al zo, de verhouding van Fran met dochter Stan is niet goed, met Maris en Stan is het wel goed. Stan is fotograaf en maakt een boek over de oorlog in Syrië. Thijs, de zoon neemt door dit verhaal afstand van Maris. Het hele leven van Maris komt voorbij, zijn worsteling, zijn schuldgevoel, zij verhoudingen met allerlei verschillende vrouwen, zijn beleving van seks. Zijn opkomst als schilder. Het is een soms iets te lang verhaal (vind ik). Wel heel mooi geschreven, in één adem uitgelezen. Aan het eind houdt het huwelijk toch stand, wat dan toch weer fijn is. ( )

Een dramatische gebeurtenis in zijn jeugd blijft een kunstenaar zijn hee leven achtervolgen ( )

(NRC**** Humo**** DS**** Top10VK