De wonderlijke stilte van de dode.

En steeds is alles er. Door: Marjoleine de Vos.

Marjoleine de Vos ken ik van haar column in de krant NRC. Ik hou van haar manier van kijken én schrijven.

In En steeds is alles er schrijft ze over gemis én over wat er nog wel is. Heel zoekend, tastend, voorzichtig én krachtig. De spullen van een overledene, de onverwachte details op foto’s, de leegte die geen leegte is, het terugkijken op het einde en pas later kunnen/durven kijken naar het begin,… De Vos beschrijft dat alles heel direct en invoelbaar maar toch steeds vanop een afstand, onderzoekend welhaast.

Ze schreef een mooi, klein, fijn pareltje dat troost én ruimte kan bieden. Ruimte om te voelen/ondergaan/toe te laten. Houvast in boekformaat. Mooi. ( )