Laura Broekhuysen

Wat een taalvirtuoos is Laura Broekhuysen toch! Met een frivole pen beschrijft ze in Twee linkerlaarzen de breuklijn tussen kindertijd en pubertijd. Het speelse van haar taal en haar karakters lijkt het bij aanvang wat moeilijk te maken om te kern van het verhaal te grijpen, maar zorgt er uiteindelijk voor dat er heel wat dingen aangeraakt worden die je anders niet zou kunnen vastpinnen. Het hele verhaal lijkt om de feiten heen te dansen, maar weet net daardoor de emotionele en feitelijke breuklijn in het kinderbestaan vast te pinnen. Straf, speels, dankbaar, amusant en schoon!… (mais)

Blijft toch straf wat Broekhuysen doet.

Zand erover gaat over 4 zussen en hoe die allen worstelen met het valse geluk dat hun jeugd overschaduwde en dat in een scheiding uitmondde.

Bij aanvang krijg je als lezer fragmentarische blokken en mooie zinnen, waarin het een beetje verdwalen is.

Twijfel bekroop me, want ik vreesde de draad nooit te pakken te krijgen. Maar plots bloeit de essentie open en komt die helemaal binnen. Dat je dan plots naast de zussen staat en hun leed, vragen en twijfels zo helder aanvoelt, dat is dan de verdienste van Broekhuysen.
En dan vermoed ik dat die fragmentarische opbouw net genoeg informatie bevat om je als lezer warm te maken en voor te bereiden.
Schoon, aangrijpend en toch een beetje frustrerend omdat niet alle eindjes aan elkaar geknoopt lijken te worden.… (mais)

De Nederlandse Laura Broekhuysen verhuist met haar IJslandse man en haar jonge dochtertje naar een verlaten fjord in de buurt van Reykjavik. In dit boek(je) beschrijft zij - zoals de ondertitel al zegt - haar eerste jaar daar, van winter tot winter. Nu kunnen dit soort boeken een hoog en-toen-en-toen-gehalte aannemen, of juist doorslaan naar de humoristsche zijde, maar het sterke aan dit boek is dat de stijl geheel eigen, uniek is. Tegen het poëtische aan eigenlijk, maar zonder te zweverig te worden. Altijd blijven de verhalen, in korte hoofdstukjes, klein. Maar groots in hun kleinheid. Het gaat over sfeer, observaties, natuur, met als luchtige ondertoon de vroegwijze opmerkingen en observaties van haar jonge dochter. Ik vond het heel knap hoe Broekhuysen in een paar pennenstreken een sfeer neer kan zetten, en mij als het ware zo betoverde dat het steeds was alsof ik ook daar was, in dat verlaten fjord, met de buurmannen die allemaal Jón heten, langsvliegende bevroren beekjes, de vogels, en het grijze buurhuis, dat ineens vanuit het niets opdook.… (mais)