Patricia De Martelaere (1957–2009)
Autor(a) de Een verlangen naar ontroostbaarheid: over leven, kunst en dood
About the Author
Image credit: Patricia De Martelaere - Photo: © Frank Toussaint
Obras por Patricia De Martelaere
Taalfilosofie - cursus 1 exemplar
Koning der wildernis 1 exemplar
Een koude kunst 1 exemplar
Wijsgerige Antropologie - cursus 1 exemplar
Associated Works
De zeventiende deur — Contribuidor — 1 exemplar
Etiquetado
Conhecimento Comum
- Nome canónico
- De Martelaere, Patricia
- Nome legal
- De Martelaere, Marie Madeleine Godelieve
- Data de nascimento
- 1957-04-16
- Data de falecimento
- 2009-03-04
- Localização do túmulo
- Wezemaal, België
- Sexo
- female
- Nacionalidade
- België
- Local de nascimento
- Zottegem, België
- Local de falecimento
- Rotselaar, België
- Educação
- Doctor in de wijsbegeerte KU Leuven, 1984
- Ocupações
- Professor (Antropologie | Hedendaagse Wijsbegeerte | Taalfilosofie | Taoïsme)
Filosofe
Auteur
Essayiste - Prémios e menções honrosas
- Prijs voor het beste debuut (Nachtboek van een slapeloze, 1988)
Publieksprijs Gouden Uil (Het onverwachte antwoord, 2005)
Fatal error: Call to undefined function isLitsy() in /var/www/html/inc_magicDB.php on line 425- Patricia De Martelaere werd geboren in Zottegem op 16 april 1957 en studeerde in Leuven waar ze in 1984 ook promoveerde tot doctor in de wijsbegeerte, op een proefschrift over het scepticisme van David Hume.
Ze was hoogleraar bij de afdeling wijsbegeerte aan de K.U.Brussel en verbonden aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte aan de K.U.Leuven. Als hoogleraar doceerde ze onder meer de vakken Geschiedenis van de Hedendaagse Continentale Wijsbegeerte, Grondige Studie van Wijsgerige Teksten (Hedendaagse Tijd), Taalfilosofie en Wijsgerige antropologie.
Membros
Críticas
Een aparte bundel wel, waarvan De Martelaere met klem zegt, herhaalt, heel erg duidelijk maakt dat het geen debuut is, niet meer dan een 'volstrekt eenmalige' gelegenheidsbundel, zonder ambitie tot dichtkunst, tot dichterschap, zonder eigentijdsheid voor ogen; enkel schrijfsels, niet meer dan gelegenheidsgedichten.
Nu, het eerste luik, uit de jaren tachtig, bevat inderdaad vooral persoonlijke stukken, liefdesgedichten, allicht erg autobiografisch, allicht geschreven in volle verliefdheid, met de beste intenties maar, zoals zo vaak, met het verlies van zinnen en de kritische blik tot gevolg. Ook het tweede deel, Engelstalige gedichten, lijkt niet heel veel steek te houden.
Het derde deel, jaren negentig, bevat slechts enkele gedichten, waarvan ik er zelf meerdere zeer bijzonder vind. Hier geen nood tot verontschuldiging en afstandelijkheid. Dit is goed. Idyllisch meestal, maar dan met een toon van ongemak, van mensen uit hun element:
[dat] het niet echt staan is waar wij
stonden maar wankelen rond
om de zon
Of dit, nogal stroeve, natuurbeeld:
Wij in dit grote gras, klaver, paardebloem
en wat er wriemelt, wat ingewikkeld
wordt: de rups, de wingerd. Waaronder wij,
weer overhoop, weer door elkaar.
Eentje, nogal grotesk Kus van de vampier genaamd. werd ook deels op het achterflap afgedrukt. Ik vind het magistraal:
Het heeft iets van het regenen,
het vallen ervan, het vallen en hoe
het wegloopt, van verwensen, of dat
het over was. Van ijs heeft het dat
heel harde water, en hoe het toch
breekt, van verdrinken het niet willen.
Het rode, warme, niet van de wijn
maar van het tegendeel, en van
vergif de nasmaak ervan… (mais)
Nu, het eerste luik, uit de jaren tachtig, bevat inderdaad vooral persoonlijke stukken, liefdesgedichten, allicht erg autobiografisch, allicht geschreven in volle verliefdheid, met de beste intenties maar, zoals zo vaak, met het verlies van zinnen en de kritische blik tot gevolg. Ook het tweede deel, Engelstalige gedichten, lijkt niet heel veel steek te houden.
Het derde deel, jaren negentig, bevat slechts enkele gedichten, waarvan ik er zelf meerdere zeer bijzonder vind. Hier geen nood tot verontschuldiging en afstandelijkheid. Dit is goed. Idyllisch meestal, maar dan met een toon van ongemak, van mensen uit hun element:
[dat] het niet echt staan is waar wij
stonden maar wankelen rond
om de zon
Of dit, nogal stroeve, natuurbeeld:
Wij in dit grote gras, klaver, paardebloem
en wat er wriemelt, wat ingewikkeld
wordt: de rups, de wingerd. Waaronder wij,
weer overhoop, weer door elkaar.
Eentje, nogal grotesk Kus van de vampier genaamd. werd ook deels op het achterflap afgedrukt. Ik vind het magistraal:
Het heeft iets van het regenen,
het vallen ervan, het vallen en hoe
het wegloopt, van verwensen, of dat
het over was. Van ijs heeft het dat
heel harde water, en hoe het toch
breekt, van verdrinken het niet willen.
Het rode, warme, niet van de wijn
maar van het tegendeel, en van
vergif de nasmaak ervan… (mais)
Heerlijke verzameling beschouwingen over allerlei vertrouwde en minder vertrouwde menselijke fenomenen. De Martelaere beheerste de kunst om zekerheden te doorprikken en de vinger te leggen op pijnlijke waarheden. In dit bundeltje gaat ze vooral de psychologische toer op, en neemt ze dikwijls ook de postmodernisten als referentiepunt (hoe kan het ook anders in het midden van de jaren ’90?), om die vervolgens te overstijgen. Bij dat alles geeft ze mooi aan wat de kracht én de onmacht van filosofie is.
“veruit het merendeel van wat wij denken, voelen en verlangen behoort niet tot ons ‘diepste wezen’ of wat wij daarvoor houden – of liever: ons diepste wezen behoort zelf niet tot ons; het behoort niet tot onze aangeboren basisuitrusting zoals onze huidskleur of onze bloedgroep. Ons wezen komt van elders. Wij zijn niet de oorsprong van onszelf, en voor zover we dat wel zouden zijn, kunnen we in ieder geval niet uitmaten in welke mate en in welke omstandigheden we dat zijn”… (mais)
“veruit het merendeel van wat wij denken, voelen en verlangen behoort niet tot ons ‘diepste wezen’ of wat wij daarvoor houden – of liever: ons diepste wezen behoort zelf niet tot ons; het behoort niet tot onze aangeboren basisuitrusting zoals onze huidskleur of onze bloedgroep. Ons wezen komt van elders. Wij zijn niet de oorsprong van onszelf, en voor zover we dat wel zouden zijn, kunnen we in ieder geval niet uitmaten in welke mate en in welke omstandigheden we dat zijn”… (mais)
1 
bookomaniac | Apr 1, 2017 |
bookomaniac | Apr 1, 2017 | 
Niet geslaagd, dit boek. De Martelaere laat verschillende vrouwen cirkelen rond dezelfde, mysterieuze man en belicht elk hun perspectief. Daarin ligt het hoofdaccent op het onvermogen om tot een echte relatie te komen, en om het leven echt te vatten. Iets te geforceerde constructie, in functie van het filosofische opzet. Ik hou het voorlopig bij haar non-fictie-werk.
Prémios
You May Also Like
Associated Authors
Estatísticas
- Obras
- 20
- Also by
- 3
- Membros
- 555
- Popularidade
- #44,976
- Avaliação
- 3.4
- Críticas
- 15
- ISBN
- 39
- Marcado como favorito
- 5
Het blijkt om kortverhalen te gaan, waarbij ene Godfried H. centraal zou staan en er telkens vanuit het standpunt van enkele vrouwen (waarmee hij zou aangepapt hebben of die zich tot hem aangetrokken voelden) een verhaaltje wordt verteld. Daarbij worden ook beroeps- en familiale omstandigheden van de vrouwen belicht, kwestie van enige achtergrond voor de personages te creëren.
De schrijfstijl is goed qua zinsbouw en zo. Maar er wordt vaak van de hak op de tak gesprongen. De ene keer zit het hoofdpersonage (de vrouw) thuis, 3 zinnen verder zit ze op restaurant, om dan kort daarna terug thuis te zijn. Er wordt dus vaak heen- en weergeflasht (à la flashback), om het zo te zeggen, en dat maakt het lezen nogal een nerveuze bedoening.
Na een kwart van het boek vond ik het welletjes. Her- of verderlezen zal ik het bijgevolg wellicht niet doen. Of dat de score verantwoordt (gezien ik het boek niet volledig gelezen heb), is iets anders. Een positief puntje: Er zit wat filosofisch gedachtegoed in verwerkt. Maar het is onvoldoende om de leeservaring te verbeteren, laat staan te willen weten wie Godfried H. is. Naar mijn bescheiden mening, uiteraard.… (mais)