Retrato do autor

Rudi Hermans

Autor(a) de Thuiskomen

32 Works 99 Membros 1 Review

About the Author

Includes the name: Hermans Rudi

Obras por Rudi Hermans

Thuiskomen (1999) 7 exemplares
Levenswerk (1996) 7 exemplares
Vuistrecht (2005) 6 exemplares
Eindeloos wit (2004) 6 exemplares
Uitgedaagd (2000) 5 exemplares
De duivel waarschijnlijk (1985) 5 exemplares
Lijfsbehoud (1998) 5 exemplares
Zie me graag (2002) 4 exemplares
Boemerang (2003) 4 exemplares
Bijna het paradijs (1987) 4 exemplares
Witte wijven (1990) 3 exemplares
Terug naar Törökbálint (1989) 3 exemplares
Vreugdevuur (2001) 3 exemplares
Spaans bordeel (1988) 3 exemplares
Over de grens (2002) 3 exemplares
Dicht bij God (2004) 3 exemplares
De troonpretendent: roman (2017) 3 exemplares
Bistro de Paris (2015) 2 exemplares
De man Van Marie (2017) 2 exemplares
Uitgepuurd gedichten (2006) 2 exemplares
Liefdeshalve : gedichten (2007) 2 exemplares
Duizend dagen regen (1986) 2 exemplares
Stuk geluk gedichten (2005) 2 exemplares
Kattenmoeder 1 exemplar
De vrucht van de oude dag (2019) 1 exemplar
Landverhuizing (2020) 1 exemplar

Etiquetado

Conhecimento Comum

There is no Common Knowledge data for this author yet. You can help.

Membros

Críticas

Zoals ook al het geval was met Robin Hannelore, van wie ik vorige week nog De diamantslijper en de hop besprak NOG AANVULLEN, heb ik van Rudi Hermans, auteur van voorliggend De duivel waarschijnlijk, slechts één boek in huis. Niet eens – zoals wél het geval was met Robin Hannelore – een nawoord of een voorwoord in het boek van een ander, niets behalve dit in 1985 bij Uitgeverij Alfa uitgegeven boekje van 142 bladzijden.

En bovendien is er over de schrijverscarrière van de man weinig te vinden op het internet. Ja, bij Standaard Uitgeverij heet het dat we “in 2020 (…) het veertigjarig schrijverschap van Rudi Hermans [vieren]” https://www.standaarduitgeverij.be/auteur/rudi-hermans/ en dat hij “sedert 1983 werkt (…) aan een indrukwekkend oeuvre waarin familiekwesties en de complexe verhoudingen tussen man en vrouw centraal staan”, waarna uiteraard een aantal van zijn bij de uitgeverij verschenen boeken (De troonpretendent, De vrucht van de oude dag, Kattenmoeder, De man van Marie, en Aan de voet van Langdon Cliffs) in de etalage gezet worden, maar verder dan vijf jaar in dat “veertigjarig schrijverschap” gaat de uitgeverij zelfs daarmee niet terug. En bij Hebban.nl https://www.hebban.nl/spot/leesclub-de-man-van-marie/nieuws/stel-een-vraag-aan-r... weten ze dat de in 1953 geboren schrijver “literair recensent voor Het Belang van Limburg en redacteur bij het literaire tijdschrift Appel” was, “in 1983 [debuteerde] met de korte autobiografische roman Duizend dagen regen”, “naast novellen en romans voor volwassenen (…) ook jeugdboeken, waaronder Thuiskomen en Uitgedaagd [publiceerde]”, en – ten slotte – in 2005 ook nog zijn debuut maakte als dichter, “met de bundel Stuk Geluk”, maar dat hij “geprezen [wordt] voor de ambachtelijke liefde waarmee hij het Nederlands naar zijn hand zet, en voor de eerlijkheid waarmee hij, boek na boek, terugkeert naar dat vreemde en complexe fenomeen: familie” zegt nu ook weer niet zoveel.

Elders op Hebban.nl https://www.hebban.nl/boek/landverhuizing-rudi-hermans wordt het, althans voor mij, wél interessant: Hermans blijkt ook nog drie – ook naar het Hongaars vertaalde – boeken geschreven te hebben over Hongarije, meer bepaald over de zogenaamde “Kindertreinen” die in 1920 vanuit Boedapest naar onder andere Nederland vertrokken om de kinderen dáár de naweeën van de verloren Eerste Wereldoorlog te laten doorkomen (en het voorspel van het vermaledijde Verdrag van Trianon). Waarom? Omdat de auteur klaarblijkelijk de zoon is van een Vlaamse vader en een Hongaarse moeder, Magda Horváth, en daarmee eigenlijk drie romans (Törökbálint, Liefdesverklaring, en Levenswerk, in 2020 bij Manteau gebundeld tot Landverhuizing) aan háár leven wijdde.

Maar verder zie je dus overal hetzelfde riedeltje terugkomen. Het internet is copy/paste, ik doe het per slot van rekening ook. Op één dingetje na: G.J. van Bork heeft het in de biografie https://www.dbnl.org/tekst/bork001schr01_01/bork001schr01_01_0470.php van de schrijver op dbnl (de digitale bibliotheek voor de nederlandse letteren) ook nog over De duivel waarschijnlijk en vermeldt daarbij dat ook dit boek, net zoals zijn debuut Duizend dagen regen, “in de literaire kritiek overwegend lovend besproken [werd]”. Wat, al heb ik die kritieken niet gelezen, volkomen terecht is. Dit boek - dat overigens niets te maken heeft met de in 1977 verschenen film Le diable probablement van Robert Bresson - is een absolute aanrader voor wie ook eens wat wil lezen “over haat en liefde, collaboratie en verzet tijdens de oorlogsjaren” dat niet netjes de standaard uitgetekende lijntjes volgt en dat bovendien weet te doen op een manier die je bezighoudt tot de allerlaatste bladzijde. “Zwart” wordt uiteindelijk niet wit, maar “wit” is aan het einde wel volkomen zwart geworden.

Hermans citeert aan het begin uit een boek, Pantsers des Doods, van Sven Hassel, de op z’n zachtst gezegd avontuurlijk aangelegde auteur van een hele rij boeken over het Duitse 27ste Pantserregiment, als hij zegt “Zo waren zij niet toen de oorlog begon, maar de tirannie, de terreur, de oorlog zelf hadden hen gemaakt tot wat zij nu waren. Beesten, aan beide zijden”, maar het is meer dan duidelijk dat alleen de ogenschijnlijk “witte” kant zich als een beest gedraagt en dat daar nauwelijks een oorlog voor nodig was. Áls dit verhaal over twee broers, één “held” van het verzet en één late roeping voor het Oostfront, werkelijk “op waar gebeurde feiten berust” (zoals op de achterflap aangegeven staat), dan durf ik hopen dat niét Rudi Hermans de zoon van die eerste is, want het moet moreel ronduit gruwelijk zijn ná de dood van je vader te vernemen dat dié en niet zijn broer de werkelijke smeerlap van de twee was. “Karel werd een echte goede, een redder van het vaderland, iemand die de anderen recht voor hun kop schoot en de lijken daarna achteloos opzijschoof. Ik werd echter een echte slechte. Ik kreeg een staalsplinter in mijn been, ergens tussen Leningrad en Stalingrad en toen ik terug thuiskwam, werd ik door sommigen nagewezen en uitgejouwd terwijl anderen voor mij in hun handen klapten. Waar ligt daar het verschil?”, vraagt de gewezen Oostfronter in het begin nog aan de zoon van de verzetsheld, maar dat is wat die verzetsheld betreft alleen nog maar wat aan de oppervlakte ligt en wat iedereen weet.

Het wordt echt hópen dat het de duivel is geweest – “Satan zat echter achter een steen verscholen en lachte” staat ook nog in het genoemde citaat van Sven Hassel – die Karel gemanipuleerd heeft, want zijn gedrag is alles behalve menselijk te noemen. Tenzij dan in de zin van “mensen zijn misselijk”. “Het kwam mij voor dat Karel een hele weg had afgelegd sinds de dag, nu meer dan een jaar geleden, waarop zijn en mijn vader was gestorven”, vertelt zijn broer Erik, maar op dat moment van zijn relaas is Karel zelfs nog maar aan het begin van die weg gekomen. Een weg die bij de ingang van de lokale kerk leidt tot het opofferen van zijn broer “ten bate van het ‘grotere doel’, wat dat dan ook mocht zijn” en vanaf dan tot het opofferen van zo ongeveer alles wat voor die broer en de hele beschaafde wereld betekenis heeft.

Meer ga ik u niet meegeven, maar als u dit boekje ooit eens ergens zou tegenkomen, laat dan zeker niet na het op te rapen. Da’s zinniger dan wapens opnemen om je te “verzetten” tegen iets dat je uiteindelijk zelf bent geworden.

Björn Roose
… (mais)
 
Assinalado
Bjorn_Roose | Nov 25, 2022 |

Estatísticas

Obras
32
Membros
99
Popularidade
#191,538
Avaliação
3.8
Críticas
1
ISBN
36
Línguas
1

Tabelas & Gráficos