William Davies King

Höfundurinn William Davies King lýsir hér ævi sinni sem forfallinn safnari sem safnar öllu - sem er verðlaust og einskis nýtt. Af því dregur bókin nafn sitt Collections of Nothing. Hann gerir heiðarlega og ítarlega tilraun til þess að skilgreina sjálfan sig og þörf sína fyrir að safna hlutum og dregur þannig fram í dagsljósið erfiða barnæsku, skilnað og sjálfsskömm sem líklegar ástæður um leið og hann segir frá söfnum sínum og annarra um leið og hann gerir greinarmun á sinni áráttu og öðrum söfnurum.
Þetta er heillandi frásögn og veitti mér heillandi innsýn í hugarheim safnarans sem stöðvar bílinn á þjóðveginum, hleypur út og sækir einhvern hlut sem hann sá í vegkantinum. Náunginn sem leitar í rusladöllum í hliðargötum og heima hjá vinum til að finna merkimiða á sardínudósum o.s.frv. o.s.frv.
Stórskemmtileg frásögn en því miður var hún of langdregin á köflum, sérstaklega um miðbikið. Ég féll í stafi fyrir frásögninni í upphafi, dauðleiddist um miðbikið en frásögn Kings snerti mig djúpt í lokin þegar hann fór meira inn í samskipti sín við dætur sínar og unnustu sem var að fara að giftast.… (mais)

This book trace William Davies King's obsession with accumulating "stuff" over the years of his childhood and adulthood. He traces the need to have something private in his life, which he shares only upon occasion. This countervalances his love of theater which is very public. This texture of collecting gives his life an idiosyncratic twist, which makes me want to think about my compulsion with collecting public timetables. And to support this collecting with a vast array of maps and data extracted from the Census and other staitisical sources. I probably have over 30,000 timetables and 6,000 maps, so I am definitely in this other camp.… (mais)