Conhecimento Comum

Nome canónico: Mann, Erika
Nome legal: Mann, Erika Julia Hedwig
Data de nascimento: 1905-11-09
Data de falecimento: 1969-08-27
Localização do túmulo: Cimetière de Kilchberg, Près de Zurich, Suisse
Sexo: female
Nacionalidade: Duitsland
Local de nascimento: München, Beieren, Duitsland
Local de falecimento: Zürich, Zwitserland
Causa da morte: Cancer du cerveau
Locais de residência: Zwitserland
Bogenhausen, Munich, Germany
Educação: Luisengymnasium, Munich, Germany
Höhere Mädchenschule am St. Annaplatz, Bogenhausen, Germany
Ocupações: actor
children's book author
journalist
Relações: Mann, Thomas (vader)
Mann, Klaus (broer)
Mann, Golo (broer)
Auden, W. H. (echtg.|nominal)
Mann, Monika (zus)
Mann, Heinrich (oom)
Fatal error: Call to undefined function isLitsy() in /var/www/html/inc_magicDB.php on line 425: Erika Mann was the firstborn daughter of Thomas Mann, Nobel Prize-winning author, and his wife, Katharina Pringsheim. She was particularly close to her brother Klaus, and attended private school along with him. After gymnasium (high school), she began taking acting classes in Berlin. She had a role in the premier of Klaus Mann's 1925 play Anja und Esther. The following year, she married Gustaf Gründgens, an actor, but the couple divorced in 1929. In 1927, she and Klaus took a trip around the world, which they documented in a book, Rundherum; Das Abenteuer einer Weltreise. Erika became active in journalism and in politics, and in 1932, published the first of many children's books. In 1933, she, Klaus, and Therese Giehse founded a cabaret in Munich called Die Pfeffermühle, for which Erika wrote most of the material. She was forced to flee the Nazi regime in Germany, and helped save many of Thomas Mann's papers from their Munich home when she escaped to Zurich. In 1936, Die Pfeffermühle opened again in Zurich and became a rallying point for German exiles. In 1935, she married her friend W.H. Auden to obtain British citizenship. She travelled to New York City, where Die Pfeffermühle opened again as "The Pepper Mill," and Erika joined a large group of German artists in exile that included Kurt Weill. In 1938, she and Klaus reported on the Spanish Civil War, and she published School for Barbarians, a book about Nazi Germany's educational system. During World War II, she worked as a journalist in England, and later was one of the only women to report on the Nuremberg Trials. In 1952, she moved to Switzerland to help her father with his writing.
Nota de desambiguação: SUDOC:028579437

Membros

Discussions

Baldrico Lectures de 2015 em Lectures des francophones (Julho 2016)

Críticas

Quand les lumières s'éteignent por Erika Mann

Dans ce document d’époque, unique en son genre, Erika Mann met au jour les rouages d’un système diabolique, de l’arrivée au pouvoir d’Hitler à la mise en place du régime nazi, en observant le destin d’une ville et de ses habitants et, à travers eux, celui d’un pays tout entier.
Représentatives des stratégies insidieuses par lesquelles le régime national-socialiste envahit tous les domaines de la vie, les dix histoires du volume composent le tableau d’une société confrontée au mal nazi :
-le couple qui se suicide parce que la jeune fille est à tort accusée d’avoir avorté ;
-le commerçant qui falsifie ses comptes car son négoce n’est pas assez rentable et menace d’être fermé ;
-le riche industriel qui craint d’être considéré comme un traître dès lors qu’il apprend que sa secrétaire, qu’il vient de demander en mariage, est « demi-juive » ;
-l’acte de résistance d’un professeur de droit qui condamne à mi-mots la justice hitlérienne, et de ses étudiants qui s’opposent, grâce à un tonnerre d’applaudissements complices, à la réquisition forcée pour les moissons ;
-le jeune paysan arrêté pour avoir nourri ses poules avec de l’orge en dépit de l’interdiction du régime.
Au-delà de ces récits, le lecteur devine la perversité, la bêtise et la force de destruction d’un système qui mine progressivement tous les espoirs.… (mais)

Assinalado

rubato | Aug 12, 2023 |

la Scuola dei barbari: l'educazione della gioventù… por Erika Mann

È per me un piacere poter fare a mia volta da mediatore tra lei e il pubblico, introducendo il suo libro ai lettori moralmente e politicamente interessati. Ha un argomento nefando, questo libro: parla con grande padronanza e cognizione di causa dell'educazione nella Germania nazista, di ciò che il nazionalsocialismo intende con il termine educazione. Ma, stranamente, è il contrario di una lettura sgradevole. L'eleganza del suo corruccio e della sua afflizione, il suo intelligente senso del comico, la benevola presa in giro con i quali ammanta la sua riprovazione sono fatti apposta per dissolvere il nostro raccapriccio in allegria. Attraverso se stesso, attraverso il fascino del suo linguaggio e la limpidezza della sua critica con i quali avviluppa l'incresciosa parte documentaria, all'indegno aspetto negativo, falso e malefico oppone a conforto ciò che è positivo e giusto, la ragione, la bontà e l'umanità. (dall'Introduzione di Thomas Mann)… (mais)

Assinalado

MemorialeSardoShoah | 1 outra crítica | Nov 10, 2022 |

Das Buch von der Riviera por Erika Mann

„Verwechseln Sie nicht die Börse mit der Oper, dazu neigt man am Anfang, weil beide gleich konventionelle und stattlich repräsentativ aussehen. In beiden wird Lärm gemacht, aber die Garage liegt also hinter dem Gebäude, wo man dafür zahlt, ihn zu hören.“ (Zitat Seite 28)

Thema und Inhalt
Diesen Reiseführer über die französische und italienische Riviera haben Erika und Klaus Mann 1931 verfasst. Die Route beginnt in Marseille und endet in La Spezia. Besonders detailliert werden die Städte Marseille, Cannes, Nice, Monte Carlo und Genua beschrieben.

Umsetzung
Der Hauptteil dieser imaginären Reise gilt der französischen Riviera und der mondänen, bereits damals ungemein beliebten Côte d'Azur. Erika und Klaus Mann treten in direkten Kontakt mit uns Lesenden, sprechen uns an, plaudern humorvoll, erzählen, schildern. Es ist kein Reiseführer im üblichen Sinn, dieses hier ist gleichzeitig ein unterhaltsamer Blick in das Leben der jungen Geschwister. Sie lassen uns teilhaben an ihren Lieblingsorten, besonders schönen, landschaftlich reizvollen Gegenden, und natürlich beschreiben sie auch ihre bevorzugten Restaurants. Diese und auch die Tipps betreffend Hotels und andere Unterkünfte enthalten auch die entsprechenden, im Jahr 1931 gültigen Preise. Mit lebhafter Leichtigkeit und einem humorvollen Augenzwinkern werden die Menschen beschrieben, auch Treffen mit Künstlerfreunden werden mit uns geteilt. So entsteht ein auch heute noch wunderbar zu lesendes, interessantes und sehr unterhaltsames Bild der Riviera in den Dreißigerjahren des vorigen Jahrhunderts.

Fazit
Dieser literarische, autobiografische Reiseführer ist eine zeitlose, unterhaltsame Lektüre, die uns sofort in die Sommerstimmung an der berühmten Mittelmeerküste entführt.… (mais)

Assinalado

Circlestonesbooks | May 13, 2021 |

Mijn vader, de tovenaar. Herinneringen en brieven por Erika Mann

Van Thomas Mann (1875-1955) zijn kinderen verscheen bij privé-domein zowel werk van Klaus, Golo als Erika Mann. “Het Keerpunt” van Klaus Mann (1906-1949) en “In de schaduw van de tovenaar” van Golo Mann (1909-1994) zijn autobiografieën die sterk betrokken zijn op het tijdsgewricht waarin ze tot stand kwamen en verhalen de wederwaardigheden van deze beide Manns vanaf hun jeugd en doorheen de jaren van hun “Exil”.

In “Mijn vader, de tovenaar. Herinneringen en brieven” selecteren de bezorgers Irmela von der Lühe en Uwe Naumann drie op zich staande documenten die een inkijk bieden hoe hecht de relatie tussen Erika Mann (1905-1969) en haar beroemde vader wel was. Vooral tijdens zijn laatste jaren wierp ze zich op als een behoeder van zijn erfenis en begon ze reeds zijn intellectuele nalatenschap te stileren, zoals Eckermann dat deed voor Goethe. Dit boek compileert een forse afdeling brieven aan en van de ouders, voorafgegaan door een inleidend gesprek met Erika Mann en gevolgd door het al een jaar na Thomas Manns dood gepubliceerde “das letzte Jahr”. Het taalidioom dat Erika Mann hanteert in de brieven aan haar vader verraadt haar zwervend leven als “global citizen”, soms tegen wil en dank, doorheen het oude continent en de VS in de eerste helft van de 20ste eeuw. Het is een merkwaardig amalgaan van Duits, gelardeerd met Engels en op het laatst behept met typisch Zwitserse verbasteringen, zelfs van persoonsnamen. Dit bezorgde de vertaler hier en daar de nodige kopzorgen. Als je het boek tenslotte neerlegt, krijg je het beeld van een energieke vrouw en knappe organisatrice, die dapper was, maar ook zeer eigenwijs en eenzelvig. Ze bestond het zelfs om in het voorjaar van 1933, met gevaar voor haar leven, naar München terug te reizen om het manuscript van de Joseph-romans van haar vader en de aantekeningen hiertoe te redden uit hun verbeurd verklaarde villa in de Porschingerstrasse. De Manns waren opeens “persona non grata” in NS- Duitsland. Er liep een arrestatiebevel tegen hen en hun bezittingen werden verbeurd verklaard.

De kinderen Mann werden zeer zelfbewust opgevoed en vertoonden al spoedig een voor die tijd merkwaardige artistieke onbevangenheid, maar ook een eigengereidheid die aan het onhandelbare grensde. Bovendien was Erika verbaal zeer begaafd. In 1928 ontmoette de filosoof en schrijver Ludwig Marcuse de toen drieëntwintigjarige toneelspeelster Erika Mann, en in zijn herinneringen schreef hij dat zij de “Thomas Mann-taal” vloeiend beheerste. “De schepper van dit bekende Duitse “dialect” schreef het slechts, maar de dochter sprak het, en haalde er zoveel gekheid mee uit dat hij haar beslist hieromtrent benijdde”, zo merkte hij op. Die taalvirtuositeit dreef haar naar het toneel. In 1926 trouwde ze met de Duitse sterspeler Gustav Gründgens, maar het huwelijk hield slechts drie jaar stand. Overigens werd Gründgens, die later lippendienst bewees aan de nazi’s en een protégé werd van Goering, demonisch geportretteerd door Klaus Mann in zijn roman “Mephisto”. Samen met “Het Keerpunt” vind ik deze roman de meesterproef van Klaus Manns literaire oeuvre. Het boek werd in 1981 beklijvend verfilmd door Istvan Szabo. De ambigue en compromitterende sfeer laat een sterke en onbehachelijke indruk na. In 1933 richtte Erika Mann het antifascistische cabaret “Die Pfeffermühle” op, samen met o.a. Therese Giehse en Pamela Wedekind. Giehse zou later in de jonge DDR een beroemde Brecht-vertolkster worden. Wedekind was de dochter van de bekende Duitse schrijver van “die Büsche der Pandora”, Frank Wedekind. De revues hadden heel wat succes in het vrije Europa van het interbellum, maar na de transatlantische oversteek van de familie Mann doofde het succes langzaam uit. Het doorsnee Amerikaanse publiek had geen boodschap aan de interne Europese problematiek van die tijd.

In 1935 hertrouwde Erika Mann met de Engelse dichter W.H. Auden. Het was een schijnhuwelijk om haar het Brits staatsburgerschap te bezorgen. Omstreeks die tijd waren er ongeziene spanningen in de familie Mann. Aanleiding hiertoe was dat de Fischer Verlag, waar Thomas Mann nog steeds publiceerde, niet had kunnen besluiten om te emigreren. Bovendien werd Thomas Mann gesommeerd om vanwege uitgeefbelangen behoedzaam te zijn en de nieuwe machthebbers niet te provoceren. Men drong er bij hem op aan om openlijk afstand te nemen van zijn beide oudste kinderen en van zijn broer Heinrich, die allen reeds op ramkoers met het regime lagen. Dit werd hem uiteindelijk te veel en in 1936 nam hij publiekelijk afstand van het NS-regime, wat hem zijn Duits staatsburgerschap en zijn eredoctoraat aan de universiteit van Bonn kostte. Uiteindelijk zou hij bij Fischer blijven publiceren, evenwel via haar nieuw opgerichte dépendences, eerst in Wenen, later in Zwitserland en Zweden.

Gedurende de oorlogsjaren redigeerde Erika Mann de radiotoespraken van haar vader voor Duitse luisteraars die vanuit Amerika naar de BBC in Londen werden gestuurd. Naast journalistiek werk als oorlogscorrespondente stond ze haar vader ook bij met zijn talloze lectures doorheen de VS. In 1945 keerde ze terug naar Europa en was aanwezig bij het Neurenberg-proces. Ook de Russische schrijver Ilya Ehrenburg, die eveneens al lang de nazi’s met een bijzonder giftige pen bestreed, attendeerde dit proces.

Na de oorlog ontpopte ze zich steeds meer als privé-secretaresse en nauwste medewerker van haar vader. Zo hielp ze bij het inkorten van de manuscripten van “Doctor Faustus” en “Felix Krull”. Opdat Thomas Mann voor het Amerikaanse lezerspubliek niet te veel zou overkomen als “a ponderous philosopher” werden in de Faustus hier en daar passages geschrapt, vooral in de literaire uitweidingen over de dodecafonie, die tot stand kwamen na gesprekken tussen Thomas Mann en Theodor W. Adorno.

In “das letzte Jahr” beschrijft Erika Mann op een bijzonder betrokken manier het laatste levensjaar van haar vader. Er is wellicht geen andere schrijver te vinden die zoveel huldigingen ten deel viel als Thomas Mann in zijn levensavond. Hij overleed op 12 augustus 1955. Zijn oudste dochter overleefde hem veertien jaar.… (mais)