Fabrizia Ramondino (1936–2008)

A Ventotene, alla fine degli anni '80, l'autrice si concede un esilio in cui affronta la sua depressione, affrontando le stagioni e scavando nella storia dell'isola stessa (con forti riferimenti al confino degli antifascisti negli anni '30 e '40). La prima parte del libro, quella calata nella depressione, è paradossalmente più aperta e a tratti serena, con l'autrice che si descrive in modo quasi bambinesco in alcune sue peregrinazioni. La seconda, molto più breve e conseguente all'uscita dalla dipendenza dall'alcool, più desolante. Scrittura magnifica, un viaggio dolente.… (mais)

fragment:
De voorgevel, die ten opzichte van moderne gebouwen oprees als een grote coulisse van een geïmprovisserd straattheater, was helemaal roze geschilderd: van bleekroze, dat zo vaal geworden was dat het in de buurt kwam van het grijsroze van het stoffig geworden zijdepapier waarin de ivoren spiegeltjes en kammetjes van de uitzet van oude vrijdsters zijn verpakt, ot het knalroze van de kleur van Amerikaanse toeristes en een buienroze dat gemengd lijkt met oker. Andere rozn tinten, die de kleurige kozijnen van de vensters sierden, zweemden naar wit, zoals aardbeienijs en slagroom die door elkaar zijn gelopen, of bereikten, de kleurenladder volgend, bijna het bourbonrood van de huizen in de binnenstad en het rood uit Pompeï. Af en toe werd er namelijk een stukje van de voorgevel geverfd, maar omdat het werk nooit helemaal werd afgemaakt, versmolt de nieuwe kleur met de oude en dan was er ook nog het zonlicht dat met als handlangers de grillige en barokke vormgeving vol brede bogen en de uithammen en inhammen van de voorgevel, de oppervlaktes ongelijk trof en daardoor het verschil tussen de diverse ingezette stukken op sommige plaatsen versterkte, op andere daarentegen vervaagde en de kleur egaliseerde tot de meest verfijnde schakering toe, namelijk die van het tere bleekroze van oude zijde en van sommige bloemen die bleek zijn gebleven in de schaduw… (mais)