Erik Rozing

Hoe zou het zijn om over zo’n dertig of veertig jaar in Nederland te wonen, als we helemaal niks doen aan het klimaatprobleem? Dat is het uitgangspunt van ‘Staat van ontkenning’ van de Nederlandse psychiater en schrijver Erik Rozing. Hij schetst het leven in de toekomst (waar hij overigens nergens een exact jaartal aan koppelt) aan de hand van het gezin Franken. Dat zijn Astrid (politica), haar man Victor (wetenschapper op het gebied van de voortplantingstechnologie), hun zoon Adam (klimaatactivist) en Victors vader Felix (filosoof).

Met Nederland gaat het niet zo goed. Terwijl de politiek doorpoldert tussen economische belangen en het klimaat, worden de zomers steeds heter, heeft er al een tweede watersnoodramp plaatsgevonden en wordt het politieke klimaat steeds gewelddadiger. Het boek begint zelfs met een aanslag op de Minister-President. Waar ik had verwacht dat de gebeurtenissen zich vanaf dat moment in rap tempo verder zouden ontwikkelen, volgden helaas eerst een paar lange flashbacks, die de lezer nader kennis laten maken met twee van de belangrijkste personen uit dit verhaal: Astrid en Victor. Pas voorbij de helft van het boek komt er eindelijk wat beweging in het plot en wordt het wat spannender.

Doordat het perspectief steeds wisselt tussen de verschillende personages was het boek afwisselend om te lezen. Die personages zijn goed uitgewerkt, zoals je misschien ook wel mag verwachten van een schrijver die ook psychiater is! Wel heeft hij erg veel aandacht voor de onderlinge verschillen en het conflict tussen de personages, waardoor uiteindelijk geen van hen een erg sympathieke indruk achterlaat. Waarom Astrid en Victor nog getrouwd zijn, wat hen bindt, krijgt nauwelijks aandacht, waardoor dat huwelijk wel heel onrealistisch lijkt.

Ook haalt Rozing er flink wat andere thema’s bij: naast de klimaatproblemen zijn er subplots rondom Rusland met zijn nieuwe tsaar (hoe actueel wil je het hebben?) en Russische inmenging in de Nederlandse politiek, rondom voortplanting en kloontechnologie, en rondom kunstmatige intelligentie. Dit maakte het boek behoorlijk rommelig van opzet, waarbij ook nog eens verschillende van die subplots vragen en vermoedens oproepen die als open eindjes blijven bungelen als het verhaal al is afgelopen. Het is dus tegelijk heel veel informatie én heel weinig afronding: ik heb het boek wat teleurgesteld dichtgeslagen.… (mais)