Erik Vlaminck

Vlaminck blijft trouw aan zijn gekozen thematieken namelijk het verhaal van degenen die het grootste deel van hun leven aan de zelfkant van de maatschappij doorbrengen, over wie er zelden grootse verhalen worden geschreven, die zelden de media halen. In zijn boeken krijgen deze mensen een stem om hun verhaal te vertellen. Geen gecompliceerde verhaallijnen of doorwrochte plots maar gewoon eenvoudige levens, soms gekweld, soms getormenteerd, soms oplichtend in het donker maar zich toch meestal in de schaduw afspelend. Vlaminck schrijft ook in een volks idioom dat de levens van zijn personages meer zeggenschap meegeeft.… (mais)

Ook dit lijkt mij weer een typische Vlaminck te zijn. Een schrijver (Vlaminck zelf?) vertelt ons hoe hij in het ziekenhuis terecht komt en daar een kamer moet delen met een man die willen of niet zijn levensverhaal als vrachtwagenchauffeur zal vertellen. Het is heel invoelbaar hoe de schrijver zich aanvankelijk probeert af te sluiten voor wat de man (André Nachtegael) per se met hem wil delen. Maar even invoelbaar is hoe je met doorlezen (doorluisteren) meer sympathie begint te ontwikkelen voor de hachelijke onderneming die Andre's leven is geweest.… (mais)