De schelmenroman is niet mijn favoriete genre, en dit is er zo eentje. Ik vermoed dat Lanoye nauwgezet alle regels van het genre gevolgd heeft, en het klopt dat er geregeld hilarisch-absurde scenes in zitten. Ook de dialogen zijn over het algemeen spetterend. Maar de beschrijvende passages vallen dan weer op door stroefheid (en zelfs een paar manifeste taalfouten), waardoor het tempo helemaal afgeremd wordt. Je kan het onderhoudende lectuur noemen, maar ik vind het ronduit een miskleun. ( )