Irritating & meandering beginning quickly lost my interest in this one. Unfinished as not one for me.

Bei den Präsidentschaftswahlen 2022 in Frankreich zeichnet sich ein Patt zwischen dem Front National und dem überraschend in die Stichwahl gekommen Mohamed Ben Abbes, der eine islamistische Partei anführt ab. Um die Machtübernahme Le Pens zu verhindern, unterstützen die restlichen Parteien Ben Abbes und verhelfen diesem so zu einem Wahlsieg. In der Folge kommt es zu einer Islamisierung der französischen Gesellschaft.

Houellebecqs Dystopie wird aus Sicht des Literaturprofessors François erzählt, einem durch und durch laizistischen franzosen, dessen Leben sich durch die Islamisierung zu verändern beginnt.

Einen Gutteil der Bekanntheit dieses Werks fusst af dem Umstand, dass es am Tag der Anschläge auf Charlie Hebdo erschien. Ansonsten ist Houellebecqs Vision weder besonders kühn noch ausgefeilt. Was der Autor beschreibt, ist teilweise schon lange zu beobachten. Abseits dieser ohnedies sichtbaren Gesellschaftsveränderung bietet Houellebecq kaum Visonäres. Statt das Staatsbild eines theokratischen Frankreichs, in dem die Scharia gilt und die damit einhergehenden gesellschaftlichen Veränderungen zu beleuchten, verzettelt sich der Autor in Altherrenfantasien über Vielweiberei und Literaturdiskursen. Summa summarum ist Houellebecqs Werk bemerkenswert, da er entgegen der Mainstream-Literatur den Umgang mit dem Islam durch die westlichen Gesellschaften kritisch beleuchtet und sich so - mangels vergleichbaren Werken - ein Alleinstellungsmerkmal verschafft. Eine Dystopie vom Format von 1984 (oder Sansals 2084) darf man sich hingegen nicht erwarten. ( )

Een professor aan de Sorbonne ziet zijn land in 2022 aan de vooravond van de presidentsverkiezingen steeds verder polariseren: een burgeroorlog lijkt onvermijdelijk. De traditionele partijen zijn uitgespeeld, de strijd gaat tussen het Front National en de Moslimbroederschap. Op de valreep doet een van de leiders een politieke meesterzet.

Met Onderworpen is Michel Houellebecq helemaal terug als Frankrijks grootste provocateur. Hij schrijft altijd op de huid van de tijd, maar nooit eerder schreef hij zo'n politieke roman, eindigend met een verrassend majeurakkoord.

Andere recensies en samenvatting kunnen hierover gelezen worden. De opeenvolgende verhalen, verduidelijkingen, interpretaties ed. over de schrijver Joris-Karl Huysmans zijn niet bepaald interessante lectuur voor mij geweest. De passage die de schrijver geeft op pagina 216 van mijn exemplaar doet wel het boek zeer krachtig samenvatten.
"Door al het gekoketteer, gevlei en schandelijk geflikfooi van de progressieven was de katholieke Kerk niet meer bij machte om zich te verzetten tegen het zedenverval. Om helder en krachtig het homohuwelijk, het recht op abortus en vrouwenarbeid te verwerpen. We moesten ons bij de feiten neerleggen : nu West-Europa zo'n weerzinwekkende graad van ontbinding had bereikt, was het niet meer in staat zichzelf te redden - net zomin als het antieke Rome dat was geweest in de vijfde eeuw van onze jaartelling. De massale komst van immigrantenpopulaties die waren doordrongen van een traditionele cultuur waarin de natuurlijke hiërarchieën, de onderworpenheid van de vrouw en het respect voor ouderen nog niet waren aangetast, vormde een historische kans voor de morele en familiale herbewapening van Europa en opende weg voor een nieuwe bloeitijd van het oude continent. Die populaties waren soms christelijke; maar ze waren meestal, dat viel niet te ontkennen, islamitisch." ( )

I came to this book for the social commentary but left it more impressed by the lucid, sardonic depiction of male, middle aged ennui. Very entertaining but I may have got more out of it if I had more knowledge of 19th century French literature. ( )