Nomen est omen
Eerst een bekentenis, we kochten Djinn enkel voor onze echtgenote. We hadden het wel geprobeerd, maar het was ons kopje thee niet. Bon, les goûts et les couleurs...

Dit gezegd zijnde, onze hoofdredacteur is niet het type man waar je gemakkelijk "neen" tegen kan zeggen. Een blik die kleine huisdieren jankend laat wegkruipen achter het meubilair, armen als Popeye (weet je wel hoeveel die zwemt?!) en een tong zo scherp als Cleopatra's neus gecombineerd met een oerdegelijke West-Vlaamse onverzettelijkheid. Type: eik. Diepe wortels en zo.

"Djinn 12. Een recensie. Nu." "Ja baas, direct baas, ik ging er direct aan beginnen baas,..." Ondertussen was hij al de volgende aan het fileren op de redactievergadering en trok uw dienaar met een ei in de broek huiswaarts.

En eigenlijk... dat viel best mee. Wat ons in het begin deed afhaken, het nogal zweverige geneuzel en het gegoochel met tijdlijnen was achterwege gebleven. Een politieke thriller kregen we hier zowaar voorgeschoteld. Met blote borsten. En wat lesbische actie. En toch ook weer niet te veel. Wie hier met rode oortjes en klamme handjes aan begint zal van een kouwe kermis weerkeren. De erotiek is aanwezig, maar niet op een kinderachtige manier.

In zoverre we het begrijpen gaat Hervonden Eer over een machtsstrijd die zowel in de stoffige straten van de stad Eschnapur wordt uitgevochten tussen de Indiërs en de Engelsen als in de bedstee van de Maharadja. En aan het einde wordt de voorspelling van Jean Dufaux aan het begin van het album werkelijkheid: de Indiase cyclus wordt hier afgesloten.

Ana Mirallès tekent meer dan behoorlijk, en kiest haar kleuren voortreffelijk. De cover is een plaatje!

Dit album, is raar maar waar, dus het eerste wat ondergetekende aandachtig heeft gelezen, en dat smaakte naar meer. Deze reeks heeft in onze ogen haar eer hervonden.
> WIM DE TROYER --- januari 2015 ( )