Hikayedeki ana karakter Theodore Lohse'dir. Birinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra Lohse, teğmen olarak ordudan çıkarıldı. İçine kapanık ve yabancılaşmış bir hayat yaşıyor, hukuk okuyor ve Yahudi bir ailenin öğretmeni olarak çalışıyor. Ailesiyle birlikte yaşıyor ama onlarla gerçek bir bağı yok. Aslında Roth, savaştan sağ kurtulduğu için utandıklarını veya rahatsız olduklarını belirtiyor. Lohse bir toplantıda prensi görmeye davet edildiğinde ilk molasını verir. Görünüşe göre prens ile bir randevusu var ve bu bağlantıyı belirli kapıları açmak için kullanıyor. Açılan kapılardan biri, ölümcül bir gizlilik yemini altında casusluk, suikast ve diğer suçları işleyen Alman gizli topluluğu Bismarck-Bund'dur.
Bana göre kitap biraz umutsuz bitiyor ama bence kitap ilginç ve heyecanlı .
Her ne kadar kitap öngürü sahibi olsa da eksik bir şeyler var yinede be biraz karışık yazılmış. ( )

Het boek is al in 1923 geschreven, Roth zag toen al heel duidelijk hoe verschrikkelijk verkeerd het zou gaan in Duitsland. Een heel gewone man die zich door zijn hele omgeving miskend voelt (en ook wordt), in de oorlog gevochten, graag in het leger gebleven maar er uit gezet, een klein slecht betaald baantje. Ingrediënten voor wrok en wraakzucht. Hij krijgt de kans, gaat spioneren, soms moorden, opstoken en manipuleren. Dit alles in de sfeer van depressie en armoede in Duitsland, de ideale voedingsbodem voor revolutie, fascisme en machtsstrijd. ( )

Bevreemdend, intens, bijna verloren gegaan en oorspronkelijk als feuilleton verschenen romandebuut uit 1923 van de grote Roth. Het is het huiveringwekkende verhaal van de gedesillusioneerde Theodor Lohse, een luitenant die teleurgesteld teruggekeerd is uit de Eerste Wereldoorlog (rings a bell!) en in Berlijn betrokken raakt bij een extreem-rechtse, geheime organisatie die haar hoofdkwartier in München heeft en in contact staat met Hitler en Ludendorff (die sporadisch opduiken in de roman). Verrassend visionair gezien de gebeurtenissen die kort na verschijning de Weimar-democratie in brand zou zetten: de laatste aflevering van dit wrange boek verscheen twee dagen voor Hitlers mislukte staatsgreep. Roths typische stijl 'tussen ironie en sympathie, distantie en identificatie' is van een bloedstollende heftigheid: de korte, krachtige zinnen bedwelmen, overweldigen en spinnen een soms onontwarbaar web van mysterie, intriges en spanning. Niet het niveau van de latere werken, maar toch een must voor de Roth-adepten, al was het maar om alweer een schitterende vertaling van wijlen Wilfred Oranje. ( )

First published in installments in the Vienna Arbeiterzeitung from the 7th October to 6th November 1923 the novel, Roth’s first, was forgotten until its posthumous re-publication in 1967. Jensen (in the afterword of this 1967 first book edition) writes: The political events in November 1923 (the Munich Hitler-Ludendorff-Putsch) killed the literary topicality (literarische Aktualität) of the work – the novel was forgotten.
Roth brings to nightmarish life the treacherous and corrupt political climate of the early years of the Weimar Republic. He conjures up in a sparse expressionistic style pictures like those George Grosz painted around the same years. Brilliant! (X-14) ( )

¿Bajo qué circunstancias una generación desencantada y sin rumbo puede dejarse vencer por la tentación del totalitarismo? ( )