La pesadilla que vive la ciudad no es una ficción. Sí, es verdad. Están quemando las bibliotecas de los ateneos, del centro de estudios Germinal, del señor Casares... El humo no levanta el vuelo. Es pegajoso. Huele a carne humana.

Todo comeza e remata co auto de fe que os falanxistas celebraron na dársena da Coruña o día 19 de agosto de 1936. A partir de este horror vanse debullando os personaxes desta novela, tanto os ficticios como os reais.
O anarquista Polca, gaiteiro e enterrador, Terranova, o cantante de tangos, ou o boxeador, Arturo da Silva e o seu émulo Curtis, o Hércules do Papagaio, o fotógrafo Leica, por parte dos vencidos. E o xuíz Samos, o policía Ren, o censor Dez, na parte vencedora. Pero tamén os seus descendentes, Ó, e Pinche, fillos de Polca e Olinda, e Gabriel o fillo de Samos e da súa muller Chelo Vidal, pintora e muller progresista que remata o conto cun acto simbólico a favor da liberdade diante dos xerarcas do réxime.
Entre os personaxes reais, os Casares: Santiago Casares Quiroga, presidente do goberno en xullo do 36, a súa muller, e a súa filla, María, a actriz. O propio ditador, presente en toda a obra, o pintor Urbano Lugrís, alcumado aquí Sada, non sei se por ser este o pobo de nacemento do seu pai, Lugrís Freire, ou o ideólogo nazi Carl Schimdt, e o mesmo Fraga Iribarne.
E tamén están todas as referencias, a principal defensa do autor nesta obra, que non debemos perder, Federico García Lorca, Ánxel Casal, asasinados practicamente o mesmo día, George Borrow e a súa Biblia, ou Antonio de la Trava, o valente de Fisterra.
Por último os personaxes representados polas bibliotecas coruñesas incineradas, a do Ateneo Libertario, o Xerminal, o Resplandor, ou a propia biblioteca de Casares Quiroga, espoliada ademais de queimada. Nos seus libros descansa a Historia dramática da cultura que intenta reescribir o señor Montevideo, outro represaliado chamado realmente Héctor Ríos que tivo que fuxir no ano 36.
Non é só novela histórica, senón tamén crónica da cidade da Coruña onde recoñecemos rúas e nomes, pero tamén poesía, contos e relatos, que xiran con axilidade nuns capítulos irregulares en canto a largura e espesor. Non é doado de ler, pero merece o esforzo ata o final.
A pesar da esperanza que representan Ó, Pinche ou Gabriel, o autor deixa tamén o poso amargo do desasosego que representan aqueles humanistas, con gran formación cultural, e grande sensibilidade, pero acaban do lado da barbarie cando se enfrontan a determinadas situacións límite.
Finalmente, o libro é un canto á memoria, porque, como di o propio autor, a falta de memoria que se quere impoñer dende os poderes, é a últim rabezada das mentes dictatoriales. ( )

Los libros arden mal, la novela más ambiciosa de Manuel Rivas, tiene como principal escenario La Coruña, un puerto desde donde van y vienen gentes de todas las culturas e ideologías, con las que el autor arma una verdadera novela de novelas. Las historias y vidas de distintos personajes se entrecruzan a lo largo de más de un siglo hasta nuestros días. Un hilo de suspense recorre a modo de thriller todo el libro, que arranca con el levantamiento militar del 18 de julio de 1936 contra la República y nos lleva a otras ciudades como París, Londres o La Habana... ( )

Most likely Books Burn Badly merits a higher rating. At times I found it riveting, but the majority of the effort was a flailing though endless noodles of dialogue and description which simmered without the benefit of elucidation. ( )

Ens situa a l'època de la postguerra civil, franquista. ( )