Zeer dun boekje, met 4 essays, opgevist uit een ramsj-bak. De Martelaere gaat zonder omwegen direct naar de kernvragen: wat is zijn/bestaan, of is het op te vatten als worden? Wat onderscheidt mens van dier? Wat is bewustzijn, en hoe verhoudt die zich tot de leegte van het bestaan? Hume, Nietzsche en Sartre zijn de meest geciteerde grote meesters. Heerlijk hoe ze haar betoog opbouwt: helder, zonder spektakel, met oog voor nuances en paradoxen. En tenslotte ook inspirerend hoe ze geen vrede neemt met plat materialisme en wijst op de waarde die de mens hecht aan wat hem overstijgt. ( )

Patricia De Martelaere blijft voor mij een topfilosofe, die met name over de dood heel indringend heeft geschreven. Ook deze essays ('Niet meer dan een dier', 'Naïef of sentimenteel: scheiding en troost', 'Zijn, worden en wijzelf' en 'Niets dat blijf't) hebben de schemerzone tussen dood en leven, tussen iets en niets, tussen zijn en niet-zijn als onderwerp. Maar dit is allerminst deprimerende literatuur. Integendeel, na het lezen blijft er een zinderend gevoel van hoop bij de lezer achter.
Ontzettend toch dat zij zelf zo jong gestorven is. ( )