I kept hoping this book would get better - better writing, less condescension by the protagonist or the author, but it never happened. The story is an interesting one, but not well-enough developed. The frustrating aspect of the book was the author's putting words into the protagonist-narrator's mouth that caused one of them to sound condescending to the reader about what psychiatrists and analysts do, and how they think and use their jargon. I often felt that the author was writing - or the narrator was speaking - as though readers are empty slates with no experience or understanding of anything, needing to be spoon-fed. ( )

The author has written a fascinating, engaging and moving story of a psychiatrist, Erik, now living in New York, as he tries to come to terms with the death of his father and to unravel a secret hinted at in his memoirs. At the same time, his sister, Inga, is mourning her husband’s early death and her daughter has also been deeply affected by the destruction of the Twin Towers a few years previously. Into this mix, comes a lodger, Miranda, who attracts Erik and who is a single mother and Erik partially falls into the father role to her daughter. Hustvedt convincingly portrays Erik’s vulnerability to Miranda and also some of his patients as he discusses them with his own mentor and analyst. This leads his to re-evaluate his own actions against those of his patients which gives him a greater insight into his and their lives.

This is a satisfyingly complex novel, tossing all sorts of interesting ideas around and avoiding predictable resolutions. Hustvedt draws partly on her late father's reminiscences of rural poverty in thirties Minnesota and military service in the Pacific, partly on her own New York circle of philosophers, psychotherapists, artists and Great Writers for a set of characters who seem to be there, inter alia, to make us question the importance we attach to secrets and their resolution in narrative processes like fiction, biography and psychoanalysis. Most people's lives, she seems to be arguing, are determined by the big, obvious things: war and poverty, accident and illness, the time, place and social class into which they are born. In comparison with these, the intriguing mysteries of adultery, paternity, secret loves or repressed childhood memories usually fade into insignificance. ( )

lesens- und nachdenkenswert

Ik heb echt genoten van dit boek, dit is literatuur op zijn best. Het bevat geen spectaculair verhaal en grijpt ook minder naar de keel dan de roman die ik eerder las van Hustvedt “What I love”, maar dit boek is veel evenwichtiger, meer uitgebalanceerd. Het accent ligt heel sterk op de binnenkant van de mens, over het psychologische dus (de hoofdfiguur is een mannelijke psychiater). Hustvedt schetst heel breekbare mensen die worstelen met allerlei issues, trauma’s en geheimen, soms terecht, soms helemaal niet terecht (al is dat natuurlijk altijd het oordeel van een buitenstaander). Wat opvalt, is hoezeer mensen zwijgen over die issues, ze verborgen houden, en afschermen.
Tijdens het lezen moest ik dikwijls denken aan de roman “The Echo Maker” van Richard Powers, die ik een half jaar geleden las. Ook die schetst hoe vreemd het menselijke brein in elkaar steekt. Maar het boek van Hustvedt is veel beter geslaagd.
Hustvedt verwerkt een aantal autobiografische elementen (haar Noorse afkomst, ze gebruikt ook letterlijk passages uit het dagboek van haar vader), en één van de zij-figuren is ook getraumatiseerd door de aanslagen van 11 september 2001, maar gelukkig krijgt dat niet teveel aandacht.
Ik hou vooral van de heel evenwichtige stijl van Hustvedt en haar subtiele manier van kijken naar mensen, naar de breekbaarheid van de mens. Enkele passages (zoals de omgang van psychiater Eric met de kleine dochter van zijn benedenbuur) zijn wonderlijk mooi en aandoenlijk. Want – misschien is het alleen maar mijn persoonlijke interpretatie – ik heb de indruk dat Hustvedt’s boodschap is: ieder van ons worstelt met issues en ontgoochelingen (en soms regelrechte trauma’s), maar het meest efficiënte medicijn daarvoor is niet eens zo spectaculair: wat aandacht, zorg, genegenheid en liefde. Of is dat toch te ambitieus? ( )