For someone who has already read a considerable amount of Kierkegaard's works, his thesis was quite the disappointment.

As most academic pieces, it takes too long to touch on the subjects it is actually going to talk about; in fact, that happens only on the second and final part of the book, which is roughly 1/3 of it. The rest is some tedious philosophy history, a recollection of Socrates' life.

However, when Kierkegaard the thinker does come in, on the second part, it shines. Many of the subjects he would discuss in greater detail later on his career might already be seen here, summarised: his appraisal of existence, the steps taken from the aesthetic to the ethic and then to the religious life, the despair and its relation to faith.

It may be a good introduction to his philosophy, but definitely not a book for those already familiar with it. Ironic, I know. Like a free ride, when you've already paid. ( )

Kierkegaard is misschien wel bij uitstek de denker van de ironie. Keer op keer haalde hij in zijn werk de filosofische conventies van zijn tijd onderuit. Ironie is voor hem een 'afbijtmiddel' tegen de pseudogoddelijke pretenties van systeemdenkers als Descartes en Hegel. Het stelt hem in staat te protesteren tegen de romantiek en de daarmee verbonden pathetische zinloosheid. En passant kan hij met zijn beheerste ironie de burgerlijke cultuur belachelijk maken. In deze vroege tekst zet hij zijn gedachten over dit stijlmiddel op aansprekende wijze uiteen.

Recensie(s)

Toen de filosoof Soren Kierkegaard in 1841 promoveerde op een proefschrift over het begrip ironie, was er heel wat om te doen. Niet alle professoren waren overtuigd van de kwaliteit van het proefschrift (dat bovendien niet in het Latijn maar in het Deens was gesteld). Na interventie van de koning mocht Kierkegaard promoveren. Het proefschrift bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over Socrates en ironie. Het tweede, veel kortere deel gaat met name over de visie op ironie als wereldvlucht door filosofen als Schelling, Hegel, Fichte, Tieck en Solger, en geeft Kierkegaards eigen benadering van ironie als authentieke levensstijl. Dit boekje, deel van de serie 'Kleine klassieken', is een vertaling van dat tweede deel. Erg moeilijk, omdat Kierkegaard nergens onomwonden zegt wat hij onder 'ironie' verstaat, en vanwege veronderstelde kennis van het idealistische en Hegeliaanse denken en Kierkegaards eigen strijd daarmee. De tekst is erg formeel vertaald, soms met onnodig moeilijke woorden als 'subaltern' en 'retireren'. Met voetnoten en een Nederlandse bibliografie achterin. Pocketuitgave; kleine druk.