Otto imperdibili racconti di un artista della scrittura. ( )

Een zestal korte verhalen, met meestal een erg nostalgische inslag. Enkele zijn bijzonder geslaagd, zoals het openingsverhaal (Gondels) en het intense tweede verhaal (onweer). Maar andere zijn me iets te warrig. Dat kan natuurlijk te maken hebben met een bewust schrijfstijl: Nooteboom houdt ervan het verleden mysterieus te maken en laat meer vragen openstaan dan te beantwoorden, wat bijdraagt aan een zweem van mysterie. Soms werkt dat goed, zoals in het zielige verhaal over Heinz, de honorair viceconsul, maar in het daaropvolgende lange sequentieverhaal Paula werkt het voor mij niet. Nog opvallend: bijna alle hoofdfiguren zijn oude mannen, eenzaam en zielig terugkijkend op het verleden. Het leven blijkt maar een trieste bedoening (’s nachts komen de vossen), en de dood is alomtegenwoordig. ( )

Acht korte verhalen, waarin de dood een rol speelt. De verteller denkt meestal via een foto weer aan het verleden terug. Het meeste indruk heeft het verhaal Onweer op mij gemaakt. Een Nederlands echtpaar ziet in een restaurant in Spanje een Duits echtpaar ruzie maken, omdat de vrouw het onweer probeert te fotograferen. De man loopt naar het strand en wordt getroffen door de bliksem. De Nederlandse vrouw voelt zich verbonden met de man.
“Even, toen de vrouw weer fotografeerde, had de man haar aangekeken. Lichtblauwe ogen. Het had geleken of hij iets wilde zeggen, maar hij had het niet gedaan. Zelf had zij even haar hand opgetild, en toen teruggelachen."
Ik heb, tegen mijn gewoonte in, dit boek in één dag uitgelezen. Mooie zinnen en helder geschreven. ( )

Van de Italiaanse dichter Eugenio Montale is de versregel:
‘Kijk naar de vormen die het leven aanneemt als het uit elkaar valt’.
Precies deze woorden lijken een permanent aanwezige ondertiteling bij deze prachtige bundel verhaalde herinneringen.

Wie kent het niet: een slapeloze nacht waarin herinneringen aan mensen en gebeurtenissen in een welhaast ongeordende wijze door je hoofd spoken. Waren het vrienden, of slechts passanten, was het liefde of een door het lot gevormde genegenheid ?

Nooteboom beschrijft zijn herinneringen in een prachtige, poëtische stijl. Mensen en gebeurtenissen komen op een bijzondere wijze tot leven en de verteller blijft eenzaam achter met zijn herinneringen en zijn daarmee gevulde leven.
Uiteindelijk loopt hij naar een verre rotspunt in zee en kijkt vanaf de hoogte naar de kolkende watermassa, schreeuwt tegen de meeuwen en de doden die daar zijn verdronken, en overdenkt:
‘Ik heb de noordenwind verloren, zeggen ze hier, he perdido la tramontana. Dat betekent natuurlijk dat je het niet meer weet, maar zo is het niet, ik weet het precies. Ik was gelukkig maar er is niemand aan wie ik het kan vertellen. Ik moet wachten tot de storm en de zee me weer roepen naar het verste punt. Dat is de afspraak.’

Een meesterwerk ! ( )

Mélaina cholé.

E un altro libro va ad aggiungersi alla mia Riserva Speciale dei libri D.O.C.G.

Più che la lettura di un libro è stata un' esperienza.
Raramente mi è capitato leggendo di condividere in modo così profondo le emozioni raccontate.
E raramente mi è capitato di sentire come in questo caso, di leggere il libro giusto nel momento giusto.
Settembre.
Anche se ancora molto caldo, nelle giornate sempre più brevi si percepisce già l'autunno. Il crepuscolo dell'anno. Il periodo in cui più facilmente ci si perde nei ricordi e ci si chiude in se stessi, nel proprio mondo più intimo e inaccessibile. Il periodo in cui spesso, quasi inconsapevolmente, ci si ritrova a fare i conti con la propria vita, con il proprio passato. Il momento in cui certi pensieri, certe malinconie, certe paure inconscie... le volpi... si fanno più vicine ed inquietanti..
E più gli anni passano e più tutto questo "sentire" si fa profondo.
Intenso e bellissimo ( )