Imme Dros

Imme Dros heeft een geweldige reputatie in het navertellen van de grote Griekse klassiekers, zoals de Ilias en de Odyssee. Nu heeft ze zich ook aan de Arabische klassieker “Verhalen van 1001 nachten” gewaagd, een bonte verzameling verhalen die teruggaan op Indische, Perzische en Afrikaanse modellen, en geredigeerd werden tussen de 8ste en de 10de eeuw in het Arabisch-islamitische Oemajjadenrijk.

Het is een beknopte selectie geworden, Dros presenteert slechts een 30-tal verhalen, maar dat biedt wel een goede introductie tot het geheel, vermoed ik (de volledige reeks staat als volgend leesvoer op de plan). De ene helft van het boek bevat vooral dierenverhalen, en die konden me niet zo erg boeien, maar de verhalen over de avontuurlijke reizen van Sinbad de Zeeman (ik weet het over-populair) zijn hun reputatie meer dan waard. Hoewel hun globale structuur altijd hetzelfde schema volgt (verveling in Bagdad, vertrek op avontuur, schipbreuk, hachelijke gebeurtenissen die hij maar ternauwernood overleeft, een beetje geluk en dan terugkeer naar Bagdad) zetten ze toch opvallend de klassieke koopmansdeugden in de verf (nieuwsgierigheid, inventiviteit, listigheid, opportunisme), aangevuld met de islamitische deugden van vroomheid en rechtschapenheid. De Sinbad-verhalen doen in sommige opzichten zelfs opvallend modern aan. Wat denk je van deze levensles, die Sinbad na al zijn avonturen voor zichzelf trekt: “Sinbad, word je dan nooit wijs! Kun je maar niet onthouden dat het ene verlangen steeds wordt gevolgd door een ander, dat het geluk in jezelf is te vinden, dat als je niets leert, iedere reis een vlucht is die geen vervulling zal brengen. Want je neemt altijd jezelf mee, zouden wijsgeren zeggen, maar je neemt, Sinbad, altijd jezelf mee terug ook! Besef dat! Elke keer als je zegt dat je nooit meer op reis zal gaan, lieg je, omdat je steeds voor jezelf op de vlucht blijft, Sinbad de Zeeman!”

De Dros-vertelling is redelijk vlot (afgezien van enkele geijkte zinswendingen) en de verwijzingen naar zegswijzen en spreuken in het Nederlands zijn goed gevonden. Dat Dros zich heeft gebaseerd op twee Engelse vertalingen uit de 19de eeuw is vreemd, en doet vermoeden dat de echte verhalen wellicht nog wel wat anders te bieden hebben. Maar de illustraties van Annemarie van Haeringen boden voor mij niet zoveel meerwaarde: ze zetten wel het exotisme in de verf, maar voegen weinig toe (het ligt waarschijnlijk aan mij: ik ben helemaal geen fan van graphic novels).… (mais)

Toen Niels nog klein was en zijn ouders nog arm, kwam meneer Frank, de benedenbuurman, vaak oppassen. Meneer Frank las Niels in het Grieks voor uit de Odyssee en vertelde verhalen. Verhalen over de slimme man, Odysseus, en verhalen over zichzelf en de tijd dat hij in Friesland ondergedoken zat tijdens de 2e wereldoorlog. Meneer Frank had altijd zijn exemplaar van de Odyssee in het Grieks bij zich, ook als hij maar heel even langs kwam.
Later verhuist Niels naar Wassenaar, zijn ouders zijn inmiddels rijk en kunnen zich een villa in Wassenaar veroorloven. Niels mist meneer Frank en belt hem regelmatig. Gelukkig leert hij al snel zijn buurmeisje en haar opa kennen, zodat hij zich niet meer zo alleen voelt. Op een dag komt er een pakketje voor Niels, het is het boek van meneer Frank, die overleden is. Omdat meneer Frank geen familie had, vraagt Niels aan zijn ouders of zij willen helpen om het huis van meneer Frank op te ruimen. Niels besluit dat hij na de lagere school naar het gymnasium wil, om zelf het boek in het Grieks te kunnen lezen.

Een prachtig en slim boek, over verhalen en hoe je eigen verhaal voortkomt uit herinneringen en verhalen.… (mais)