Maggie Harcourt

De jongen met twee namen door Maggie Harcourt

Een boek om verliefd op te worden omwille van verschillende redenen: het is romantisch, spannend, vlot geschreven en het gaat over boeken! Over Lexi en haar vader die boekenconferenties organiseren maar ook over Hadyn Swift (pseudoniem) de auteur van een super geweldig debuut.

Harcourt laat je direct in de actie binnenvallen en die spanningsboog blijft het ganse boek door hoog. Het verhaal is spannend maar de wereld van de boekenconferenties is ook super intens en stressy. Doordat we continue op Lexi’s huid zitten volgen we het reilen en zeilen van zo een conferentie op de voet. We zijn er bij als de organisatie en planning bezig is (palmbomen bestellen, recensie-exemplaren lezen) maar ook tijdens de chaos achter de schermen als het evenement op zijn hoogtepunt is (gsm’s verdwijnen, honden lossen in het niets op) en naderhand als de gasten in bed liggen en het opruimen kan beginnen.

Die wereld van conferenties was een wereld waar ik niets vanaf wist maar waar ik nu graag ook deel van wil uitmaken. Lexi en haar vader halen niet alleen vreugde uit het organiseren maar ook uit de jarenlange vriendschappen die er in het organiserende team zijn ontstaan. In feite zijn deze mensen geen collega’s meer maar wel een uitgebreide familie.

Als blijkt dat achter het debuut dat Lexi proeflas (Piecekeepers) Aidan Green schuilt staat Lexi’s wereld op zijn kop. Ze begint aan alles te twijfelen en zoekt daardoor nog meer houvast in haar klembord en lijstjes. Als lezer duim je zo hard, lees je als bezeten om te weten te komen of Aidan (Hadyn) en Lexi elkaar gaan vinden. Smachtend verlang je naar die eerste zoen…

De jongen met twee namen leest enorm vlot maar heeft ook diepgang en boeiende levensechte personages. Het gaat over mensen die worstelen; met zichzelf, met elkaar, met het leven. En dat maakt het tot een boek dat wel eens je nieuwe lievelingsboek kan worden…… (mais)

Unconventional has a great cover, the tagline “everyone’s a fan of someone” and a blurb comparing it to Rainbow Rowell. Lexie’s father runs six fan conventions every year, and Lexie is right in the thick of it - from planning to coordinating convention staff during the day. Her closest friends are also part of the scene, and I was delighted by how current and familiar some of their speech patterns were.

As a look at the friendships and chaos that occur behind the scenes at conventions, Unconventional is engaging and reasonably lighthearted. However, the story doesn’t just focus on convention shenanigans. It’s also about things like Lexie’s dad’s upcoming remarriage and the place conventions have in Lexie’s life and falling in love for the first time, and Unconventional loses something by telling us about but never properly showing Lexie’s life beyond convention weekends. The result is that a couple of issues feel resolved too easily and some of the conclusions Lexie reaches feel a bit... artificial. I was disappointed that it was almost-but-not-quite something with more depth, something that inspired more emotional investment. Something more like, well, Rainbow Rowell…

Still, I enjoyed it. It’s fun and fannish.

“Help! [...] I did a thing.”
“You did a thing.”
I nod. Two hundred miles away in Leeds - and at the other end of the phone - my best friend can’t see, but I’m nodding anyway.
“Lexi…” Her voice sounds way calmer than I feel. “What did you do?”
“The palm trees.”
“Yes?”
“I shrank them.”
“You shrank the palm trees [...] Shrank them how?”
“I have really bad grammar?” I say, hoping this somehow makes it less bad.… (mais)