Wolfgang Hilbig (1941–2007)

In dit boek wordt door de auteur méér gesuggereerd dan verteld. Er ontstaan duidelijk associaties met de geschiedenis van de WO II. De IK-figuur verkent reeds als kind een verlaten domein met ruïnes, vervuilde bodem, een vergiftigde beek met haar witte nevels en stank. De wilgen schemeren langs de oevers als monsters in het donker. Op latere leeftijd gaat de Ik-figuur terug naar die schuldige omgeving. De Ik komt over als een ooggetuige van het duizendjarige rijk, waar duistere figuren met uniform lichamen uit veewagens slepen met haken...
De schrijfstijl is erg expressionistisch. De auteur verklaart dit zelf : de ik-figuur heeft het onvermogen om zijn ervaringen aangaande die herinneringen in logische zinnen te vertellen. De wereld is aan flarden door de oorlogsbeelden met als gevolg dat ook de literatuur van zijn hand enkel uit flarden kan bestaan.
De schrijfstijl kan je ook zien als een lyrisch (eerder expressionistisch)- proza . Het onuitsprekelijke wordt extatisch, neurotisch tot zelfs op een schizofrene manier uitgespuwd in een etterende en stinkende woordenbrij. Soms meanderende zinnen van enkele pagina's lang. Traag lezen en herlezen....… (mais)

Not as challenging as Hilbig's 'I,' but just as intelligent, just as well-written, just as well-translated. Where that monster was about living in an authoritarian state/ how you can be a decent human being at any point (i.e., not easily), this looks at the aftermath of trying to live in such a state or trying to be a decent human being, as well as doing a quick bit of "What would Proust be like if set in the DDR?"

If that doesn't get you to read it, well, okay, that would get me to read it. I understand other people have other priorities.… (mais)