Vincenzo Latronico

Zoals gebruikelijk krijgt de auteur (relatief nieuw in het veld) lof toegezwaaid van enkele meer gevestigde collega's. En de blurb op de achterflap doet daar de gebruikelijke schep bovenop. Het boek gaat over twee jonge creative professionals die naar de metropool Berlijn verhuizen om te gaan werken en hun droomleven te gaan leven. Maar een veranderende realiteit achterhaalt heel wat van hun droombeelden zodat ze steeds meer van hun zo gekoesterde authenciteit teloor zien gaan. Een verhaal kan je dit boek amper noemen. Met zijn 137 pagina's geeft de auteur zichzelf ook geen ruimte om tot meer te komen dat het louter surfen van golf tot golf in zijn vertelling. Enerzijds is zijn schrijfstijl volgepropt met details maar tegelijk blijft het als leeservaring vrij leeg en oppervlakkig aanvoelen. Moeten we dit zien als exemplarisch voor de levensstijl van jonge millennials? Het lezen van dit boek gaf mij meer dan eens de indruk dat ik online aan het scrollen was doorheen een veelheid van foto's, berichten en andere posts. Ik koos ervoor om dit boek toch uit te lezen maar voor een computer had ik al lang op "afsluiten" geklikt.… (mais)

"Il futuro più rivoluzionario che erano in grado di figurarsi era la parità di genere nei consigli di amministrazione, le auto elettriche, il vegetarianismo".

Un calco di Le cose di Perec (1965) riconoscente e rispettoso, a volte un po' ingessato, ma scritto molto bene (aggettivo preferito: "friabile"). Un libro che riesce a essere istantanea di una generazione, forse di un'epoca. Si insiste sulle immagini, e forse lo scarto è proprio lì: dalle cose alle immagini, la vittoria dell'estetizzazione rassicurante dei social media che riempie le nostre vite.… (mais)