Eva Meijer

Dagen van glas. Door: Eva Meijer.

2023 is het Eva Meijer jaar: eerst haar prachtige bundel Het witste woord en nu een nieuwe roman. Hoewel, helemaal nieuw is hij niet. Ik begon eraan en kreeg een gevoel van: heb ik dit al eens gelezen? En jawel; het eerste hoofdstuk (Haar vertrouwde gedaante) verscheen 2 jaar geleden al als klein dun boekje.

Is dat erg? Helemaal niet. Integendeel. Het is juist fijn om verder te lezen over die vrouw uit dat dunne pareltje. In Dagen van glas krijgen we een inkijkje in haar leven én in dat van haar dochter en man. We zien hoe ze op elkaar lijken en net heel erg verschillen, hoe ze elkaar beïnvloeden, kleine en grote dingen (onbewust) aan elkaar doorgeven.

Elk boek van Meijer komt uit eenzelfde universum, is heel erg Eva. Je wordt opgeslokt door een wereld die trager en dieper is, poëtischer en filosofischer, bedachtzamer en opmerkzamer. In deze roman komt het verhalende en het meanderende heel mooi samen. Er is oog voor detail, levens worden geschapen voor onze ogen, mensen zijn diepmenselijk in al hun glorie en falen. Ze leven samen in hun eigen eenzaamheid, eigenheid.

Dagen van glas is een boek dat je ziel en hart vult. Dat een behoefte bevredigt waarvan je niet wist dat ze er was. Ik hoop dat 2024 een nog gevulder Eva Meijer jaar wordt; ik ben onverzadigbaar.… (mais)

Het witste woord. Door: Eva Meijer.

Ik ben een grote fan van Eva Meijer, van alles dat ze schrijft. Ik heb quasi al haar boeken en diegene die ik nog niet heb staan op mijn verlanglijstje. Haar manier van denken, hoe ze schrijft, haar afwijkende denkpatronen, zelfs haar recept voor pitabroodjes,… alles vind ik geweldig.

Hoewel ik er nooit aan had gedacht dat zij een poëziebundel zou uitbrengen kwam het ook niet als verrassing. Want naast heel filosofisch schrijft Meijer steeds heel poëtisch, met zinnen die je wil onderlijnen en inkaderen.

Als ik het wel had bedacht had ik gegokt dat haar bundel van een buitenaardse schoonheid zou zijn, en dat is hij ook! Een prachtige uitgave, met groene inkt, klassiek van opbouw maar verfrissend van inhoud. Ik kon maar een viertal gedichten per dag aan en moest er telkens een paar dagen tussenlaten. Elk gedicht raakte me als een mokerslag, ontroerde me en verwar(m)de mijn hart en ziel.

Het is al van de bundel van Lies Gallez geleden dat poëzie me zo beroerde. Mijn hart, hoofd, ziel, buik en traankanalen bleven niet onberoerd. Meijer raakte een open zenuw met haar filosofische poëzie. Of ze nu schrijft over de liefde, vogels, taal, sneeuw, wachten, overgave,… alles is wijs, waar en waarachtig.

Sommige gedichten zijn maar een paar zinnen, anderen zijn pagina’s lang. Maar elk werk is even gepast en juist geplaatst.

‘Blijven is een vorm van wachten die trouw is.’ Ik blijf Eva trouw als immens grote fan. En wacht op een volgende bundel. Ach, eender wat van Eva Meijer is goed. Ik verslind het hongerig.… (mais)

The Limits of My Language: Meditations on Depression, by Eva Meijer, is a glimpse into depression from one person's experience, coupled with her background in philosophy which brings in various ways depression, and difference in general, has been considered.

If you hear anyone who has experienced depression, particularly one of us who have had recurrent and, in some ways, constant (as in always present, even in its absence) depression complain that this somehow is less than what it is, forgive them. They apparently think there is one, and only one, way that depression manifests itself. Or they just like to pretend to be an authority. However, as far as their opinion of this book, forgive them but also ignore them. They didn't like it and rather than just say so they need to make it sound like some kind of objective criticism.

Admittedly this won't speak to everyone. We have different ways of experiencing depression and if you genuinely can't or won't see the similarities that unite us, then no account will satisfy you except your own. My experience has plenty of broad overlap with Meijer's but even where there wasn't I could see how some of what she experienced could relate to things I did. And some of her descriptions were so spot on that I could tell we had experienced different events in very similar ways.

Probably because of my philosophy background I found how she incorporated a variety of thinkers into her understanding, and understanding is a big part of coping or managing. These, in turn, helped give me more ways to manage my own. Yet this is not, and doesn't truly resemble, a self-help book. Those generally give steps and plans for whatever they are helping you with. Meijer does suggest, as I think any responsible writer should when talking about mental health, both what worked for them (and didn't work) as well as reminding readers to seek professional help.

I also find criticism of how she approaches pharmaceuticals and certain therapies to be disingenuous. She both discusses, for example, how the drugs made her feel and how she chooses to avoid them if possible, and that they probably shouldn't be the first step in most treatment programs (this isn't an unusual stand) yet also acknowledges that they have saved many lives and when she has a period of depression she knows they are available if she needs them. She also knows and speaks about which non-drug therapies have and have not worked for her. This is a book of personal meditations, not a textbook that has to give every side and nuance of every available therapy. To ignore that fact means, to me, that the only personal account that matters to that reader is their own. Again, forgive and ignore.

Highly recommended for those who can gain insight from other people's experiences, though less recommended for those who simply want their own experiences confirmed and don't care about how others have managed their situations. For those with an interest in philosophy and literature, the weaving of such ideas into the narrative will offer more raw material for your own personal strategy. I thank her for giving me more for my arsenal.

Reviewed from a copy made available by the publisher via NetGalley.… (mais)