Hope Mirrlees (1887–1978)

3.5. Beautiful, quirky domestic fantasy whose literary descendants include Stardust and Susanna Clarke. The beginning and end contain some of the most powerful passages in speculative literature I've yet encountered.

That said, the central mystery plot didn't really work for me - I found it difficult to get invested in the story and wanted a bit more fantasy on the page. Mirrlees was writing before the fantasy genre was a thing and probably thought of herself as writing surrealistic literary fiction, so fellow fantasy readers might be surprised by the shape of the narrative.

The idea of the law as a fantastical fiction is one of the best ideas I've encountered in any novel, fantasy or otherwise.… (mais)

Ik heb het boek uit en ik vind het een erg interessant boek. Het begon als een aardrijkskunde-, geschiedenis- en biologieles, maar het werd een waanzinnig faerieverhaal met detectiveplotlijnen, filosofische plotlijnen, terugkerende aardrijkskunde-, geschiedenis- en biologielessen en een heleboel prachtig poëtisch taalgebruik.

Mirrlees heeft de neiging om van de hak op de tak te springen, iets waar ik mij volledig in thuisvoel, maar waarvan ik ook weet dat het niet voor iedereen een feest der herkenning is. Meermaals is het mij verweten dat ik niet echt op een rechttoe rechtaan manier vertel wat ik bedoel, met teveel er niet toe doende informatie ertussen door. Mirrlees lijkt hetzelfde te doen, met één belangrijk verschil: de informatie die ze geeft is wel degelijk belangrijk voor het verhaal, alleen niet meteen op dat moment. Aangezien ik hou van weetjes, zou ik het persoonlijk niet eens erg hebben gevonden als die uitstapjes er inderdaad niet toe zouden doen, maar dat doen ze dus voor het overgrote gedeelte wel degelijk.

Een van de thema's in dit verhaal is de strijd tussen het rationale en het fantastische. Aangezien voor beide wat te zeggen valt, is dit een strijd die voor beide partijen niet te winnen lijkt. Wat ik mee heb gekregen uit het boek is echter dat beide erbij winnen als ze openstaan voor de ander. Liefde voor beide zijden van deze discussie loopt als een rode draad door het boek en ik voel me daartoe enorm aangetrokken. Wellicht is dat, tezamen met het dromerige taalgebruik, wat me nog het meeste aantrekt.

De karakters in dit boek zijn niet echt heel diepgaand. Zelfs de karakters die een beetje een ontwikkeling doormaken veranderen niet echt in waters met diepe gronden. De enige die wat onder de zeespiegel lijkt te hebben is Nathaniel Chanticleer en ook bij hem wordt er eigenlijk alleen maar naar gehint. Maar voor mij zijn de karakters meer symbolisch in dit boek. Het feeërieke taalgebruik, het dromerige tempo van het verhaal, de verwarrende manier van vertellen, dat draagt er bij mij toe bij dat het allemaal zo enorm als thuiskomen voelt. Het is een uniek verhaal op een unieke manier verteld, met een thema dat mij na aan het hart ligt.… (mais)