Fik Meijer, emeritus hoogleraar Oude geschiedenis aan de Unversiteit van Amsterdam, brengt op hoog tempo prettig leesbare boeken uit over allerlei onderwerpen uit de antieke geschiedenis. Na recent verschenen boeken over de Via Appia en gladiatoren besteedt hij in zijn laatste publicatie aandacht aan kunstroof, specifiek door de Romeinen. Na de verovering van Griekenland begonnen zij op steeds grotere schaal beelden weg te slepen. In eerste instantie ging dit nog ten bate van de openbare ruimte, maar al spoedig steeds meer voor eigen gewin. Enorme hoeveelheden beelden, zowel van marmer als brons, kwamen op deze manier uiteindelijk in Romeinse handen. Meijer beschrijft onder meer hoe dit in zijn werk ging, en ook dat er soms wel eens scheepsladingen kunstwerken in de golven verdwenen. Aan dit laatste onderwerp besteedt hij een apart hoofdstuk, getiteld De schatkamers van Neptunus. Daarmee eindigt het eerste deel van dit boek. Het tweede deel van het boek beslaat de periode vanaf ca. 1800 tot het nu, en wel voornamelijk de periode vóórdat Griekenland onafhankelijk werd. Toen werd er op grote schaal bouwbeeldhouwkunst van belangrijke monumenten verwijderd, en in de grote Europese musea geplaatst. De kwestie rond de zogenaamde 'Elgin-marbles', die eigenlijk beter de Parthenonsculpturen genoemd zouden kunnen worden, vormt de rode draad van dit deel van het boek. De auteur volgt ze tot het meest recente verleden, en behandelt daarbij en passant nog een grote variëteit aan andere vormen van recente kunstroof. Hierdoor valt het overzicht weg, en kun je je tegelijkertijd afvragen waarom de ene vorm van kunstroof wél, en de andere niet aan bod is gekomen. Afgezien van deze laatste pagina's is Schoonheid voor het oprapen een goed leesbaar, informatief boek. De afbeeldingen zijn van goede kwaliteit. Wel bevat het boek, ondanks de eindredactie, een paar kleine textuele uitglijders die wellicht in een herdruk alsnog verwijderd kunnen worden. ( )