En ik zie mezelf staan kijken naar het schilderij met de twee strepen

Skriven helt utan punkt. Väldigt konstigt i början men man vänjer sig. Nedskrivet som huvudpersonen tänker med ändlösa omtagningar. Ibland segar handlingen sig fram för att plötsligt ta ett skutt. Det ger flera långtråkiga partier. De 477 sidorna skildrar två dygn. ( )

Reason read: This author was the 1923 Nobel Literature Award winner. I read this one mostly on a whim because it was available and it was a shared read for TIOLI. This one is the first two parts of seven parts. Jon Fosse is Norwegian and this book very much had a Norwegian feel. It is SOC and reminded me of Virginia Woolf but it also could be compared to Bernard, Beckett, Kafka, Faulkner. Subject/themes are life, death, light, God, art. The main character is an artist. I guess this is written as one long sentence so I am glad I listened to it. There are two Asles, both are painters, one lives in one town and drinks everyday and is an alcoholic. The other lives in the country and he has quit drinking. Not sure what is being attempted here. Is it looking at two possible outcomes? There is also a strong feeling of dread as you read it. I am glad I read it. It was an interesting read and I would consider reading the rest of the Septology. ( )

3.5 ( )

Desoriëntatie is de eerste indruk die je als lezer krijgt, als je aan dit boek begint, zeker als je nog geen ander werk van Fosse hebt gelezen. De auteur biedt ons een langgerekte bewustzijnsstroom aan, met zinnen zonder punt, 350 pagina’s lang. Het is niet duidelijk wie juist aan het woord is: de kunstenaar Asle of zijn vriend/buurman Asleik? Of zijn die één en dezelfde persoon, of misschien nog andere personages met dezelfde naam? En er zijn ook de erg repetitieve elementen. Ik ben lang niet de eerste om te opperen dat Fosse wel heel sterk geïnspireerd lijkt door Samuel Beckett.
Wat we min of meer zeker kunnen onderscheiden in dit boek is dat de verteller een paar keer op en neer rijdt tussen zijn huis en de stad, een vriend met een zwaar alcoholprobleem (of een depressie?) uit de nood helpt, en voortdurend mijmert over zijn laatste kunstwerk, een schilderij met een horizontale en een verticale streep, dat hij associeert met zijn intense religieuze beleving. Het verhaal wordt onderbroken door lange, banale conversaties en triviale handelingen (het over- en weer-gerij tussen het huis van de verteller en de stad), en de beschrijving van een aandoenlijk tafereeltje tussen een jongen en meisje, die misschien gewoon een flashback is naar de verteller en zijn nog niet zo lang overleden vrouw. Fosse laat met opzet veel onduidelijk, maar de telkens terugkerende mijmering van het hoofdpersonage over zijn schilderwerk lijkt dan weer richting Karl Ove Knausgard te wijzen, met zijn obsessie voor het banale en het verhevene. En de religieuze passages die erin vervlochten zitten hebben dan weer een esthetisch-mystieke inslag.
Ik kan begrijpen dat sommige mensen hier helemaal weg van zijn, maar voor mij was dit net iets te cerebraal, net iets teveel een woordenbrij, om echt aan te spreken. Geen idee op dit moment of ik me aan de volgende delen ga wagen. ( )