Nico Dijkshoorn

Wie is Nico Dijkshoorn? De huisdichter van DWDD, de voormalig huisdichter van GeenStijl of de ietwat verlegen man, die na een optreden trots is dat hij zijn handtekening mag zetten in een door hem geschreven boek, daar dan ook nog eens moeite voor doet, zodat de lezer ziet dat hij serieus genomen wordt? Of is het toch de columnist, de veelvraat die over alles een mening heeft.

In dit boek lijkt hij op de laatste. Volgens mij zijn sterkste rol. Observator van het gewone, beschrijft hij het ongewone. Iets wat niemand opviel, maar waar hij een column over schreef, waarna de lezer verbaasd achter blijft, ‘waarom zag ik dat niet?’ Juist in die rol excelleert Dijkshoorn. Hij heeft aan een enkel detail genoeg om een prachtige column te schrijven. Hij kan iemands perceptie binnen een enkele bladzijde bijdraaien. Precies wat een columnist hoort te doen.

In deze bundeling van columns is hij op zijn sterkst in zijn krantencolumns. De stukjes over Artis en voor Meridian Travel komen geforceerd over. Natuurlijk, een goede schrijver kan altijd een stukje produceren als daarom gevraagd wordt. Dat is een vak op zich, maar of het resultaat goed genoeg is om in een bundeling te verschijnen, dat vraag ik mij af. Ook het hoofdstuk ‘Nieuwe feiten’ is twijfelachtig. Ooit voorgelezen op de Vlaamse radio, doen ze mij het meest denken aan zijn bijdragen op woensdag in het populaire DWDD. Publiek paaien, al lezen deze columns nog wel als columns en worden ze niet als poëzie verkocht.

Boven alle discussie verheven zijn de columns uit de Volkskrant. Hij ziet Floortje Dessing op reis en verbaast zich over haar vertrouwen in de mensheid. Hij wil op een tractor rijden na de documentaire ‘brommers kiek’n’ en hij vraagt zich af hoe je het beste op de deur kunt kloppen, terwijl de rest van Nederland de zwartepietendiscussie voert. Twee columns achter elkaar met de titel ‘doos’, vintage. Zonder enige bijbedoeling. Een jeugdherinnering over hoe zijn vader met een tennisspel thuiskwam en op de grond viel. De andere over de ontbijtkoekdoos die hij had gewonnen in de postcodeloterij en niet durfde op te halen in de supermarkt. Jaloers zijn op je geluidsman, omdat die met John Cale samenwerkt. Ik kan het me helemaal voorstellen.

Mijn beeld van de schrijver is door deze bundeling eigenlijk alleen maar bevestigd. De columnist Dijkshoorn mag nog decennia doorschrijven, ik zal ze zonder twijfel blijven lezen, die columns over onderwerpen waarvan ik vooraf nog niet wist dat ik het interessant zou vinden.

Citaat: “Twee jaar vóór Cecil werd in Kenia een volstrekt onbekende hyena neergeschoten. Door een visboer. Die hyena heette Theo. Hij kon verder niets. Ja, een beetje achter een zieke zebra aanhollen en dan met een bebloede bek in slaap vallen.” (p.124)… (mais)