Zülfü Livaneli

Livaneli’nin öykülerini okumayi seviyorum. Çok basit ve akıcı bir dili var. Ne komplike cümleler kurmaya çalışarak okuyucuyu yoruyor, ne de sürekli bir mesaj iletme kaygısında. Bir çırpıda bitirdim huzursuzluğu. Okuyup bitirmem ne kadar çabuk olduysa da, öyküyü sindirmem günlerce sürdü. İlk gece kabusla uyanınca öyküde yaşanan acıların beni ne kadar derinden sarstığını fark ettim. Livaneli’nin ustalığı da burada zaten. Çabucak zevkle okuyup bitirdiğiniz kitaplar derin bir iz bırakıyor, siz hemen fark etmeseniz de.… (mais)

Yine Livaneli'nin bir kitabini hizlica ve severek okudum.
Bana gore iyi bir yazar basit cumlelerle en acik sekilde derdini anlatirken, hikayesiyle okuyucu surukleyip guclu duygular hissettirebilen yazardir.
Edebi ya da felsefi yazacagiz diye uzun anlasilmaz karisik cumleler kurmaya calisanlar, hem okuyucu kaciriyorlar hem de kendi hikayelerini kucumsuyorlar.
Bu sadece edebiyatta degil, bilimsel yazilarda, gazete kose yazilarinda da boyle. Derdinizi uzun ters cumlelerle degil, olabilecek en basit cumlelerle anlatmaniz lazim. Sonucta anlattiginizin gucu okuyanin anladigi olcude olacaktir.

Zulfu Livaneli yi cok yonlu bir sanatci, yetenekli bir muzisyen olarak bilirdim. Meger ayni zamanda cok guclu bir yazarmis.… (mais)